شرمندگی

با عرض سلام و خداقوت،
در سال 82وامی به مبلغ سه میلیون از قوامین گرفتیم.پسرم دوساله بود.به بهانه این که بزنیم به زخم زندگی.نه تلوزیون داشتیم نه یخچال نه فرش نه اجاق گاز.خجالت می کشیدم که مهمان بیاید.گفتیم پولش را جا می کنیم.من مریض شدم و بیماری ام شش سال طول کشید همه زندگی ما خرج شد.همسرم وام دیگری گرفت بدبخت تر شدیم.بدون خانه و بدون پول ودیعه و بدهکار بانک.چهل ملیون به بانک بدهکاریم.ودیعه نداریم.هزینه درمان نداریم.شغل دولتی نداریم.پسرم باهوش و نابغه ولی چشمانش ضعیف است.هزینه عینک اورا ندارم.مایحتاج منزل را هم نمیتوانیم تهیه کنیم.همسرم دو فرزند بالای بیست سال و دانشجو دارد کمک مالی نداریم .سال اجاره سر میاید و از ناراحتی هر شب آرزو میکنم صبح را نبینم.
آیا راهی هست که قسط های کمر شکن قوامین را سبک کند؟یا برای بی سرپناهی ما راهی اندیشیده شود؟یارانه حتی کفاف قبض برق و اب را نمیدهد.کاش شرمنده پسرم نمی شدم.
خدا خیرتان دهد.فقط بگویید نامه را خواندید همین موجب دلگرمی ست.در پناه حق باشید.